Afgelopen tijd las ik hier en daar in bundels van Franstalige dichters. Daar was dit keer in Amsterdam waar ik in de Slegte onderstaande bundel kocht. De beste manier om een dichter in een vreemde taal te doorgronden is voor mij nog altijd om minstens één tekst te vertalen. Ik heb daarbij geen enkele pretentie van literair vertalen. Goed literair vertalen is verschrikkelijk moeilijk en een in Nederland, in ieder geval financieel, ondergewaardeerde discipline.
Deze keer Alain Bosquet met Maquis uit: Poèmes, un (1945 – 1967), Gallimard, 1985.
Verzet
Ik zal een mes steken in de nek van de mist;
ik zal de verdachte regenbogen opblazen met dynamiet;
ik zal de vroege ochtend wurgen zoals je een blindgeboren kindje wurgt;
ze zullen parken zien creperen en ook vergiftigde katten, stations plat zien liggen, de buik geopend naar de blauwe vonken.
Jammer dan als mijn schaduw me verraadt als een slecht zittende jas;
als ze mijn nagels uittrekken net zo makkelijk als je viooltjes plukt;
als ze me vierendelen opdat mijn botten mijn medeplichtigen aanwijzen:
ik, ik zal niet praten, niet meer dan de kerkers in de gevangenis praten,
en op het punt van dood gaan,
zal ik niet ‘Leve Frankrijk’ roepen,
zal ik niet ‘Leve de Vrijheid’ roepen,
ik zal sereen en waardig blijven net als mijn geheim, mijn uitdaging, mijn weigering mijn droefheid te verraden.
Vrij naar Alain Bosquet, Maquis ... uit: Poèmes, un (1945 – 1967), Gallimard, 1985
© (voor deze NL tekst) Nanne Nauta
