 |
| @ Frans van de Vooren, 1971 |
Onlangs had ik een reünie van mijn oude lagere school. De school bestond 120 jaar en had alle klassen proberen te bereiken. Onze jaargang was goed vertegenwoordigd met acht van de zevenentwintig. Nadat we lichtvoetig het rondje gezondheid en zo hadden genomen (HIV, hersenbloeding, echtscheidingen, TIA (3x), anorexia, voettumor, coma, verwijderde lymfeklieren, boulimia, huidkanker, artrose en hartstilstand, kortom we leven allemaal nog) werd het een bijzonder aangename middag met als conclusie dat het bijpraten van zevenenveertigjaar in twee uur niet gelukt is. In de dagen erna werden er digitaal de analoge foto's uit 1971 uitgewisseld. Foto's die we in veel gevallen nog nooit (van elkaar) gezien hadden. Zo kwam Frans met de foto hiernaast op de proppen, een foto uit een serie waar steeds twee jongens uit de klas gekke bekken staan te trekken. Ik sta hier voor de kijker rechts op de foto. Ik heb met enige verwondering de afgelopen dagen naar dit beeld zitten kijken. Ik sta daar volledig ontspannen mezelf te zijn, overeenkomstig met mijn herinnering aan die tijd. Het is de laatste klas, ik kon goed leren, goed sporten, had vriendinnetjes en vriendjes, etc. etc. Met andere woorden: paradijselijke tijden en, ook, onschuld alom.
We zijn nu zevenenveertigjaar verder. Alles wat hiervoor stond geldt eigenlijk nog steeds. Ik kan nog steeds goed leren (denken heet dat nu), goed sporten (voor mijn leeftijd dan) en heb nog altijd goede vrienden en lieve vriendinnen, etc etc. Maar de onschuld ben ik kennelijk kwijt geraakt. Ik weet niet zo goed waar en wanneer dat gebeurd is maar voor de buitenwereld vertegenwoordig ik nu vooral de groep 'male white priviliged' en ben ik verantwoordelijk voor vrijwel alles wat er mis is in deze wereld. Ik had dat eerlijk gezegd allemaal niet verwacht van mezelf als ik naar dat jochie kijk.
