Bij de uitvaart van een eenzame beuk

De rode beuk in Utrecht bij het rosarium is na 170 jaar toe aan zijn levenseinde. Op 2 februari 2020 nemen we afscheid (https://www.facebook.com/rodebeukutrechtoost/). In 2005 fotografeerde ik de beuk en schreef er een gedicht bij (zie foto).

Voor het afscheid schreef ik onderstaand.

Utrecht, 02-02-2020

Bij de uitvaart van een eenzame beuk

Honderdzeventig jaar eenzaamheid komt tot een einde.

Al die jaren stond je los, zonder familie, zonder vrienden.

Waar beuken normaal gesproken samenscholen in een bos,

was jij alleen in deze wijk, een schuilplaats voor wat vreemden.

Als mensen eenzaam begraven worden,
staan er bijna altijd bomen om hen heen. 

Nu staan er alleen mensen om jou heen 

bij wat voor jou je eenzame uitvaart is. 

Als mensen eenzaam gecremeerd worden,

dan kringelt de rook in de stomata van bladeren,

als jij als brandhout in de open haard belandt,
ach nee, daar moet ik niet aan denken.

Ik schreef je al eens eerder een liefdesbrief. 

Een gedicht noemde ik dat. Ik schrijf je nu dit

afscheidsbericht, een brief aan een leegte.

Ik zal goed voor je nageslacht zorgen.

Nanne