'Nog te vaak benaderen lesmethoden gedichten als een cryptogram: alsof poëzie een kluis is die je met de juiste cijfercombinatie kunt openen. Gelukkig zijn er steeds meer initiatieven die gedichten benaderen vanuit de ervaringen en individuele interpretaties van leerlingen. Hoe kunnen we productief omgaan met die verschillende interpretaties in onze poëziedidactiek? In het vandaag verschenen nummer van 'Levende Talen Magazine' doe ik een suggestie.' (https://www.academia.edu/37408071/Hoe_ze_maar_bleven_emmeren_tot_ik_kon_lopen_Productief_omgaan_met_interpretatieverschillen_in_het_poëzieonderwijs._Levende_Talen_Magazine_106_2018_6_5-8)
Ik wil daar drie dingen over opmerken.
- Dat klinkt aardig als punt maar te vaak kom ik nog collega-dichters tegen die niet alleen navragen of ik hun werk heb gelezen maar of ik ook opgemerkt had dat ... en dan volgt er een hele lijst punten die ze in het gedicht en/of bundel 'gestopt' hebben. Met andere woorden: zij hopen als schrijver wel degelijk 'ontcijferd' te worden.
- Een goede analyse van een gedicht helpt wel degelijk om een tekst beter te doorgronden, en goed leren lezen en analyseren helpen ook om sommige individuele interpretaties 'om zeep te helpen'.
- In 2013 schreef ik de bundel 'Sudaiku's', een cross-over tussen sudoku en haiku. Waarin puzzel en poëzie samenvallen. Een ieder die een gesigneerd exemplaar heeft herkent de titel van dit blogje: 'poëzie is een puzzel, het leven een raadsel'.