Tekstverwerking - 13
Vroeger zat er een monster
onder je bed,
Nu zit er een monster
onder mijn hart.
© Nanne, 2024
Posts tonen met het label Tekstverwerking. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Tekstverwerking. Alle posts tonen
zaterdag 26 juli 2014
Weg van de dood
Voor Ton
Weg van
de dood
52.087370, 5.145725
42.833333, 1.633333
42.890826, -0.119658
44.380947, 9.072092
52.093611, 5.121111
52.634173, 4.741861
52.093611, 5.121111
52.082096, 5.142482
52.093611, 5.121111
52.634173, 4.741861
52.634173, 4.741861
52.093611, 5.121111
(herhaal 150 maal)
50.216472, 1.559438
50.283333, 1.583333
52.085183, 5.142221
50.089392, -5.329188
52.093611, 5.121111
52.634173, 4.741861
52.634173, 4.741861
52.093611, 5.121111
(herhaal 150 maal)
52.105509, 5.150247
52.085888, 5.179356
52.085888, 5.179356
(wordt vervolgd ...)
©2014, Nanne Nauta
42.833333, 1.633333
42.890826, -0.119658
44.380947, 9.072092
52.093611, 5.121111
52.634173, 4.741861
52.093611, 5.121111
52.082096, 5.142482
52.093611, 5.121111
52.634173, 4.741861
52.634173, 4.741861
52.093611, 5.121111
(herhaal 150 maal)
50.216472, 1.559438
50.283333, 1.583333
52.085183, 5.142221
50.089392, -5.329188
52.093611, 5.121111
52.634173, 4.741861
52.634173, 4.741861
52.093611, 5.121111
(herhaal 150 maal)
52.105509, 5.150247
52.085888, 5.179356
52.085888, 5.179356
(wordt vervolgd ...)
©2014, Nanne Nauta
zondag 20 oktober 2013
Tekstverwerking – 12
Tekstverwerking – 12
The last post
Dit is de laatste tekst in de serie Tekstverwerking. Het is bijna twee jaar geleden dat ik deze serie begon. Ik noemde het teksten, tekstverwerking, en geen gedichten of zo omdat ik naar mijn eigen mening nog te weinig afstand had tot het onderwerp van deze serie, de gezondheidsperikelen rond mijn hart.
Eerder in deze serie gaf ik één van de teksten de subtitel Les jeux sont fait mee, naar de roman van Jean-Paul Sartre. In dat verhaal overlijden de hoofdrolspelers Pierre Dumaine en Eve Charlier. Beiden gaan dood, zijn vermoord om precies te zijn, en kennen elkaar niet voordat ze bij een kantoortje komen om zich als dode te laten registreren. Zonder nu verder in de details van dit verhaal te treden, zijn er twee dingen die in het boek gebeuren waarover ik het wil hebben.
Allereerst is er het feit dat, na de registratie, de doden terug op straat komen en dan zien dat het overbevolkt is met andere doden die rond de levenden krioelen (die daar niets van merken). Daar maken onze helden nu zelf deel van uit. Ze moeten er erg aan wennen. De mensen die ze kennen en groeten, zeggen niets terug. Alsof ze niet bestaan, lucht zijn. En dat is natuurlijk ook zo, ze zijn tenslotte dood. Het is een beeld wat je ook wel eens tegenkomt in films en in series op TV.
En het tweede is, wat doe je als je je leven (deels) over mag of kan doen. Pierre en Eve waren voor elkaar voorbestemd en mogen terug naar het leven onder voorwaarde dat ze in het eerste etmaal alles achter zich laten en onvoorwaardelijk voor elkaar en hun liefde kiezen. Dat doen ze niet, natuurlijk niet, want met de kennis die ze als dode vergaard hebben, keren ze terug naar hun eigen omgeving en proberen ze de loop van hun geschiedenis te beïnvloeden. Om kort te gaan, ze sterven aan het eind van dat etmaal, wederom vermoord.
Ik moest aan dit verhaal denken de afgelopen tijd omdat, nu na twee jaar, ik beide punten op een bepaalde manier beleef.
Het eerste punt gaat dus niet over zweverige bijna-dood ervaringen of zo. Maar wel over de reactie van je omgeving op je aanwezigheid, of de niet-reactie. Toen ik net uit het ziekenhuis ontslagen was en weer op straat kwam, kwam ik allerlei mensen tegen die dachten dat ik dood was, in ieder geval nog niet levend, en mij dus aanstaarden met een blik van: O mijn god, hoe is het mogelijk, een pratend lijk. Dat is vervelend op zich, maar van voorbijgaande aard. Vervelender is tegenwoordig als ik nu mensen op straat tegen kom, groet, en ze groeten niet terug. Dan slaan bijna acuut en meteen de stoppen door. Ik wil ze dan vastpakken en hun gezicht schreeuwen: ik had dus wat jouw betreft niet gereanimeerd hoeven te worden, l . . ? Kortom, ik voel me dan zo’n dode als hierboven beschreven die nog wel rondloopt op straat maar natuurlijk niet wordt gezien. Het is niet rationeel, dat weet ik ook wel, maar de pijn, de woede en de droge tranen zijn er niet minder om. En het speelt helaas niet alleen bij fysieke ontmoetingen, het speelt ook bij mail die niet beantwoord wordt, Facebook, of het functioneel genegeerd worden op je werk. Het is doodvermoeiend kan ik u zeggen en het wordt alleen maar erger.
Het tweede punt is wat dat betreft een stuk eenvoudiger en minder vermoeiend. Wat ga je anders doen als je de kans krijgt. Natuurlijk denk je er over na dat je van alles anders gaat doen. En o ja, je stopt vast met roken, drinkt minder koffie of je beweegt iets meer. Dat lukt allemaal wel. Maar de echt wezenlijke veranderingen die stel je uit, je moet tenslotte eerst fysiek revalideren. En daarna zijn er genoeg andere redenen te bedenken waarom en wanneer niet nu. En nu dus, na twee jaar, ben ik gewoon druk aan het werk zoals vroeger met al zijn onzinnige drukdoenerijen, gaan we de badkamer verbouwen, zeg ik ja tegen elke afspraak en de rust die ik moest leren is een afspraak in mijn agenda die verzet kan worden.
© oktober 2013, Nanne Nauta
The last post
Dit is de laatste tekst in de serie Tekstverwerking. Het is bijna twee jaar geleden dat ik deze serie begon. Ik noemde het teksten, tekstverwerking, en geen gedichten of zo omdat ik naar mijn eigen mening nog te weinig afstand had tot het onderwerp van deze serie, de gezondheidsperikelen rond mijn hart.
Eerder in deze serie gaf ik één van de teksten de subtitel Les jeux sont fait mee, naar de roman van Jean-Paul Sartre. In dat verhaal overlijden de hoofdrolspelers Pierre Dumaine en Eve Charlier. Beiden gaan dood, zijn vermoord om precies te zijn, en kennen elkaar niet voordat ze bij een kantoortje komen om zich als dode te laten registreren. Zonder nu verder in de details van dit verhaal te treden, zijn er twee dingen die in het boek gebeuren waarover ik het wil hebben.
Allereerst is er het feit dat, na de registratie, de doden terug op straat komen en dan zien dat het overbevolkt is met andere doden die rond de levenden krioelen (die daar niets van merken). Daar maken onze helden nu zelf deel van uit. Ze moeten er erg aan wennen. De mensen die ze kennen en groeten, zeggen niets terug. Alsof ze niet bestaan, lucht zijn. En dat is natuurlijk ook zo, ze zijn tenslotte dood. Het is een beeld wat je ook wel eens tegenkomt in films en in series op TV.
En het tweede is, wat doe je als je je leven (deels) over mag of kan doen. Pierre en Eve waren voor elkaar voorbestemd en mogen terug naar het leven onder voorwaarde dat ze in het eerste etmaal alles achter zich laten en onvoorwaardelijk voor elkaar en hun liefde kiezen. Dat doen ze niet, natuurlijk niet, want met de kennis die ze als dode vergaard hebben, keren ze terug naar hun eigen omgeving en proberen ze de loop van hun geschiedenis te beïnvloeden. Om kort te gaan, ze sterven aan het eind van dat etmaal, wederom vermoord.
Ik moest aan dit verhaal denken de afgelopen tijd omdat, nu na twee jaar, ik beide punten op een bepaalde manier beleef.
Het eerste punt gaat dus niet over zweverige bijna-dood ervaringen of zo. Maar wel over de reactie van je omgeving op je aanwezigheid, of de niet-reactie. Toen ik net uit het ziekenhuis ontslagen was en weer op straat kwam, kwam ik allerlei mensen tegen die dachten dat ik dood was, in ieder geval nog niet levend, en mij dus aanstaarden met een blik van: O mijn god, hoe is het mogelijk, een pratend lijk. Dat is vervelend op zich, maar van voorbijgaande aard. Vervelender is tegenwoordig als ik nu mensen op straat tegen kom, groet, en ze groeten niet terug. Dan slaan bijna acuut en meteen de stoppen door. Ik wil ze dan vastpakken en hun gezicht schreeuwen: ik had dus wat jouw betreft niet gereanimeerd hoeven te worden, l . . ? Kortom, ik voel me dan zo’n dode als hierboven beschreven die nog wel rondloopt op straat maar natuurlijk niet wordt gezien. Het is niet rationeel, dat weet ik ook wel, maar de pijn, de woede en de droge tranen zijn er niet minder om. En het speelt helaas niet alleen bij fysieke ontmoetingen, het speelt ook bij mail die niet beantwoord wordt, Facebook, of het functioneel genegeerd worden op je werk. Het is doodvermoeiend kan ik u zeggen en het wordt alleen maar erger.
Het tweede punt is wat dat betreft een stuk eenvoudiger en minder vermoeiend. Wat ga je anders doen als je de kans krijgt. Natuurlijk denk je er over na dat je van alles anders gaat doen. En o ja, je stopt vast met roken, drinkt minder koffie of je beweegt iets meer. Dat lukt allemaal wel. Maar de echt wezenlijke veranderingen die stel je uit, je moet tenslotte eerst fysiek revalideren. En daarna zijn er genoeg andere redenen te bedenken waarom en wanneer niet nu. En nu dus, na twee jaar, ben ik gewoon druk aan het werk zoals vroeger met al zijn onzinnige drukdoenerijen, gaan we de badkamer verbouwen, zeg ik ja tegen elke afspraak en de rust die ik moest leren is een afspraak in mijn agenda die verzet kan worden.
© oktober 2013, Nanne Nauta
woensdag 16 oktober 2013
Tekstverwerking – 11
Tekstverwerking – 11
Once in a lifetime
De griel zien
en dan sterven.
Dat was heel
lang mijn credo.
Ik heb de griel
nu drie keer gezien,
de dood pas één maal.
© Nanne Nauta, 2013
zaterdag 8 juni 2013
Tekstverwerking – 10
Tekstverwerking – 10
As time goes by
In Nederland krijgen
driehonderd mensen
per week een
hart stil stand
Gelukkig overleeft
maar tien procent.
Je moet er niet aan
denken al die aandacht
nodig voor driehonderd,
geen tijd meer over voor
etc.
© Nanne Nauta, 2013
donderdag 9 mei 2013
Tekstverwerking - 9
Tekstverwerking - 9
You can checkout any time you like,
but you can never leave
Retourtje Utrecht - Schiphol
zestien euro twintig
Retourtje Amsterdam - Los Angeles
negenhonderdzestig euro
Retourtje Mojave - Ruimte
tweehonderdduizend dollar
Retourtje Aarde - Hemel
onbetaalbaar
© Nanne Nauta, 2013
zondag 11 november 2012
Tekstverwerking - 8
Tekstverwerking - 8
Who pays the ferryman
Als je aan de oevers
staat van de Styx
en Charon vraagt:
stap in! Stap in,
Zit achter hem,
hou je adem,
stap niet uit,
keer terug.
© 2012, Nanne Nauta
zaterdag 13 oktober 2012
Tekstverwerking 7
TEKSTVERWERKING - 7
Les jeux sont faits
Een tweede leven,
wat moet je ermee.
Was je zo goed als
klaar met het eerste,
moet er weer opeens
van alles, opnieuw.
En je weet niet eens
voor hoelang dit keer.
Een tweede leven,
wat moet je ermee.
©2012 Nanne Nauta
zaterdag 6 oktober 2012
Tekstverwerking 6
TEKSTVERWERKING - 6
May the Force be with you
Ik was zwanger van de dood en
de dood was zwanger van mij.
De dood ging dood in mij
maar baarde op de valreep
nog net een nieuwe mij.
©2012 Nanne Nauta
maandag 24 september 2012
Tekstverwerking 5
TEKSTVERWERKING 5
Dead or alive
De cardioloog
cardialoogt
met de patente
patiënt:
‘U ziet er goed uit
en waarschijnlijk voelt u
zich ook goed,
maar
volgens mijn gegevens
bent u eigenlijk een beetje
dood
en anders binnenkort wel.’
‘En nu?’.
‘Niets, we wachten even af,
maakt u maar een af-
spraak voor over een half jaar en
maakt u zich vooral geen zorgen’.
‘O’.
©2012 Nanne Nauta
De cardioloog
cardialoogt
met de patente
patiënt:
‘U ziet er goed uit
en waarschijnlijk voelt u
zich ook goed,
maar
volgens mijn gegevens
bent u eigenlijk een beetje
dood
en anders binnenkort wel.’
‘En nu?’.
‘Niets, we wachten even af,
maakt u maar een af-
spraak voor over een half jaar en
maakt u zich vooral geen zorgen’.
‘O’.
©2012 Nanne Nauta
Abonneren op:
Posts (Atom)